EMPTY NEST

Deze omakloek is verdrietig.

Gisteren zijn mijn schoondochter en de twee kleintjes voor lange tijd vertrokken naar een ver Aziatisch land. Mijn zoon is hen al een paar weken geleden vooruit gegaan om kwartier te maken.

Nou ben ik iemand die kinderen ziet als vogels.
Je broedt mooie eieren uit, verzorgt hen, geeft ze warmte en geborgenheid en laat ze opgroeien tot prachtige trotse vogels. Je geeft ze vliegles, eerst voor kleine vluchtjes, dan voor langere. Ze gaan uit logeren, op kamp, op hun eerste reis, op kamers. 
En dan verlaten ze het nest, om hun eigen nest te bouwen.  De ene vogel komt - eenmaal uitgevlogen - vaker buurten dan de andere, maar in principe gaan ze na een bezoekje gewoon weer terug naar hun eigen nest.
Deze stadia had ik al een tijdje achter de rug. Mijn beide kinders hebben inmiddels eigen stevige nesten.

Op mijn zoon ben ik super trots dat hij de uitdaging van het buitenlandse avontuur met beide handen heeft aangegrepen, voor mijn schoondochter heb ik bewondering dat ze haar leven opgeeft om haar vogel te volgen. En de kleintjes...die krijgen een prachtige ervaring, zij zullen zich veilig voelen in het nest dat hun ouders daar voor hun bouwen.

Maar ja een oma-hart....dit hart is toch een beetje droevig omdat we niet regelmatig over en weer langs kunnen vliegen. Niet even oppassen en knuffelen, geen weekendje meer logeren.

Dag opa Zee, dag oma Zee.

De ultieme les in loslaten.

Ik zoek troost in de natuur om me heen.
De damherten op het vrije veld in de ochtendzon. Het kleine reetje in de tuin van de buren. Het gewei waar onze hond mee kwam aanlopen.
De volle houthokken, gekloofd door mijnheer K, die in de zon staan te drogen, voor de volgende winter.
De schittering van de zon op het zeewater en een jonge meeuw die vlak bij me kwam zitten. De narcissen die ik in de herfst heb geplant en die nu staan te wuiven in de wind.
De grote krentenboom die op het punt staat in volle glorie open te barsten. Zo droom ik van een ontwakende natuur en al het nieuwe leven dat op komst is.

Ondertussen neurie ik de muziek van Krezip: Sweet Goodbyes.

Het leven gaat gewoon verder. In juni gaan mijnheer K en ik er heen, om te kijken wat voor mooi nest ze daar gebouwd hebben en ik weet nu al dat het goed zal zijn.



fijn weekend....