Een aantal jaren geleden ben ik van de
"grote" stad verhuisd naar het "platteland".
The country, zoals de Engelsen dat mooi noemen
als ze in absoluut niemandsland wonen.
Het was niet zomaar een wild idee
want we kwamen hier al vanaf 1990.
We wisten waar we aan begonnen.
Ik weet nog hoe ik boven op de houten buitentafel
zat van het huis dat al jaren leeg en te koop stond
( niet voor niets, uiteraard).
mijn benen wiebelend, in de avondschemer
en ik droomde hoe het zou zijn
hier te mogen wonen, zo midden in de duinen.
Ik herinner me hoe er een uil aan het krijsen
was en het rook puur, pure zilte zeelucht.
Een aantal mensen in onze omgeving
hebben het nooit begrepen en ons
uitgebreid voor gek verklaard.
Sommigen zijn ons gevolgd,
maar weer terug gegaan.
maar weer terug gegaan.
Wij hebben tot op de dag van vandaag geen spijt.
12 jaar later geniet ik elke dag opnieuw.
Van alle seizoenen, weer of geen weer,
Van alle seizoenen, weer of geen weer,
de schoonheid van de natuur, de stilte,
maar ook de warmte en gezelligheid
van de mensen die hier wonen.
Er is net iets meer tijd, aandacht en zorg voor
elkaar, dat wat ik in de stad vaak miste.
En wie we een heel groot plezier doen door hier wonen
is onze labrador,
die zou niet weten hoe je in een stad moet overleven.
Ik wens jullie een gezellige week
maak tijd voor elkaar....
