er was eens.......
"...........zo gaat het verhaal
een bejaarde man in 1993 die een
prive hertenkampje had,
met 13 damhertjes.
Gezien zijn leeftijd moest hij
naar een bejaardentehuis
( die had je toen nog) en
de goede man maakte
zich ernstige zorgen
over zijn hertjes. Hij zette op
een mooie ochtend de poort open......."
Zo zijn de herten op ons eiland
gekomen. Het zijn er nu
25 jaar later gemiddeld 500.
Ik ben een groot voorstander
van de jacht, mits vakkundig
uitgevoerd. En dat wordt gelukkig
op dit eiland al jaren gedaan
om toestanden zoals elders in
het land te voorkomen.
Want de leefomstandigheden voor
deze herten zijn hier ideaal,
alleen hebben ze geen natuurlijke vijanden
en is de ruimte waar ze leven
beperkt, omringd door de zee.
Met alle gevolgen van dien.
Ik woon midden in het natuurgebied
en loop dagelijks met mijn camera
om te kijken of ik ze tegenkom.
Denk niet dat je over ze struikelt,
daar is het gebied nou net weer te groot voor.
Er komen dagen, regelmatig weken voor
dat ik ze niet zie. En dan nog liggen
of staan ze verscholen in het hoge gras
en zijn moeilijk zichtbaar door hun
perfecte camouflage kleur.
Maar momenteel is de jacht in volle gang
en worden ze wat opgedreven naar
gebieden waar niet gejaagd mag worden,
zo slim zijn ze wel.
Zoals ook afgelopen weekend.
Koud, het veld met rijp,
hoorde ik een niet thuis te brengen geluid.
2 damherten waren aan het vechten.
Niet de krachtmeting
zoals die in het najaar plaatsvindt,
maar het ging er even zo goed pittig aan toe.
Ik vergat helemaal foto's te maken
en heb eerst een tijdje gebiologeerd staan kijken
naar de 2 kemphanen. Die hadden
duidelijk een appeltje te schillen.
Spectaculair !!
Ik ben het mannetje van het hertenkamp
nog altijd dankbaar.
Ik wens jullie een prachtige week...
