Er zijn van die mensen die je dierbaar zijn
zo dierbaar dat als ze wegvallen
het even heel stil is om je heen.
Afgelopen week overleed mijn oude tante Annie,
de oudere zus van mijn vader.
De laatste van een generatie.
De laatste van een generatie.
Ze is 98 jaar geworden.
Ze woonde in London en ik bezocht haar graag.
Een paar weken voor haar dood
was ze nog op de bruiloft van haar kleinzoon
op een kasteeltje vlakbij Aberdeen
in vol ornaat, met pothoed en al.
Denk je eens in : 98 jaar.
Toen zij geboren werd, was het 1919.
Een compleet ander tijdperk,
vlak na de eerste wereldoorlog,
niks TV of computer.
Een paar mensen in de stad hadden maar telefoon.
Haar vader had een gisthandel,
de gist werd nog vervoerd met paard en wagen.
Het moeten enorme veranderingen
voor haar zijn geweest
voor haar zijn geweest
maar Annie bleef die ze was,
warm, empatisch en
met een enorme levenskracht.
98 jaar is oud en haar leven zat erop,
maar als mensen zo lang leven
krijg je ook de kans om heel
lang van hen te houden.
met een enorme levenskracht.
Ze heeft een bewogen levensgeschiedenis,
het leven is niet altijd mild voor haar geweest.
Wat ik van haar geleerd heb
is dat het leven is wat je er van maakt
en zij deed dat sterk, positief en vrolijk.
en zij deed dat sterk, positief en vrolijk.
maar als mensen zo lang leven
krijg je ook de kans om heel
lang van hen te houden.
Ik heb afgelopen weekend
mooi en warm
afscheid van haar genomen,
mooi en warm
afscheid van haar genomen,
ik ga haar missen.
Het is even heel stil om mij heen.
Het is even heel stil om mij heen.
" ....... Standing in het falling tide,
a skin of water
healing the troubled sand,
I think of you, and wish you well......."
(the final session, Jenna Plewes
uit haar gedichtenbundel Salt)
uit haar gedichtenbundel Salt)
