Ik vind niets heerlijker dan vroeg opstaan, makkelijke kleren aan, met hond en fototoestel het duingebied in. De zon komt op door de wolken. Overal om me heen staan damherten. Je ogen raken er aan gewend ze te spotten. De dames zijn nog niet diep de duinen in om te kalveren. Dat is over een paar weken, dan zien we ze nauwelijks meer.
Soms staan ze in groepjes, soms alleen. Soms zijn ze lastig te zien in het hoge gele gras, soms vol in vizier. Soms met prachtige geweien. Nog even, want het is nu de tijd dat de geweien gaan afvallen. Het mannetje dat me zo aankijkt is zeker 6 jaar oud, hij ziet er sterk en gezond uit.
Afgelopen week vond meneer K een enorm gewei in de tuin. Dit was hoogstwaarschijnlijk vlak daarvoor gevallen, de haartjes zie je nog zitten.
Bij herten valt eerst de ene kant van het gewei eraf, een paar dagen later de andere. Daarom lopen er nu koddig sommige heren trots met een half gewei.
Van mij schrikken ze niet, ze zijn hier gewend aan mensen, al houden ze wel gepaste afstand. De hond houden ze angstvallig in de gaten, maar die is niet in hen geinteresseerd. Langzaamaan wordt het licht feller en de temperatuur hoger.
Op de terugweg neemt de hond nog een verfrissend bad in een poeltje, mij lijkt het niets, maar zij geniet er elke dag weer van.
We kunnen er samen weer tegen.
Fijne dag....
